نقطۀ عشق نمودم بتو هان سهو مکن

ای فرزندان مادر دیرینۀ من، ای سواران امواج،

چه بسیار که کشتی شما در بحر رؤیاهای  من بادبان بر افراشته.

و اکنون در بیداری، که مرا خوابی عمیقتر است، بسوی من آمده اید.

من برای رفتن آماده ام و اشتیاق من به رفتن، همراه با بادبانها در انتظار باد است.

تنها یک نفس دیگر از هوای محبوس خواهم کشید و یک نگاه مشتاق دیگر به پشت سر خواهم افکند،

و آنگاه در میان شما خواهم ایستاد، همچون مسافری از مسافران دریا.

و تو ای دریای عظیم، ای مادر بی خواب و بی آرام،

که آرامش نهرها و رودها در توست،

این نهر کوچک تنها یک پیچ دیگر خواهد خورد و تنها یک زمزمۀ دیگر در این دره سر خواهد داد،

 و سپس به سوی تو خواهد آمد، یک قطره تنها، به اقیانوسی بی انتها.      « جبران»