شناور سوی ساحل های ناپیدا
دو موج رهگذر بودیم
دو موج همسفر بودیم.
گریز ما
نیاز ما
نشیب ما
فراز ما
شتاب شاد ما، با هم
تلاش پاک ما ، توام
چه جنبش ها که ما را بود روی پردۀ دریا.
شبی در گردبادی تند، روی قلۀ خیزاب
رها شد او ز آغوشم
جدا ماندم ز دامانش
گسست و ریخت مروارید بی پیوندمان بر آب.
از آن پس در پی همزاد ناپیدا
بر این دریای بی خورشید
که روزی شب چراغش بود و می تابید
به هر ره می روم نالان، به هر سو می دوم تنها.
« سیاوش کسرائی»
زیبابود عزیزم
بدو بیا آپم
چرا کولی؟
خب من هم سرگردانم هم خانه بدوش هم جایی مسقر نیستم یک جای ثابت
چون من سرگردان و دربه در عشق اونم اما دریغ از توجه اون!
خیلی سخته کسی که قبلابرای تو شعر میگفت الان بری و ببینی داره قربون صدقه یکی دیگه میره و واسه ی اون شعر میگه
آره عشق اون من آواره و سرگردان کرده
من یه کولی ام که کوله بار سنگین عشقش با یه چراغ نفتی زیر بارون و برف با پاهای برهنه با قلبی شکسته پاهایی که زخمی شده بخاطر یار نیمه راه بودنش
لباس تنم شعرهایی بود که میگفت
شعرهاش به صورت لباسی زیبا بود که تمام وجودم در بر می گرفت لباسی که از هر لباس دیگه ای گرم تر بود.
چشماش وقتی که بود روشناییش از چراغ دستم بیشتر بود و همیشه فروزش داشت
حالا فهمیدی چرا گفتم کولی عاشق؟
اگه بازم سوالی داری بپرس
ای که پنجاه رفت و در خوابی
مگر این پنج روز دریابی
سلام
شعرهای وبلاگت زیباست .
ـمن تمنا کردم
که تو با من باشی
تو به من گفتی
-هرگز،هرگز
پاسخی سخت و درشت
و مرا غصه ی این
-هرگز
کشت!