معبد
چه قبرستان عزا دار و غم زده ای است زمین که در آن معبدی نباشدمعبد
چه قبرستان عزا دار و غم زده ای است زمین که در آن معبدی نباشدشهید قلب تاریخ است " به مناسبت عاشوراء "
شهید قلب تاریخ است، هم چنان که قلب به رگ های خشک اندام، خون، حیات و زندگی می دهد.... شهادت، در یک کلمه، برخلاف تاریخ های دیگر که حادثه ای، درگیری و مرگ تحمیل شده بر قهرمان و در نهایت یک تراژدی است، در فرهنگ ما، یک درجه است، وسیله نیست، خود هدف است، اصالت است، خود یک تکامل، یک عُلو است، خود یک مسئولیت بزرگ است، خود یک راه نیم بُر به طرف صعود به قله معراج بشریت است و یک فرهنگ است.... امام حسین (ع) یک شهید است که حتی پیش از کشته شدن خویش، به شهادت رسیده است. نه درگودی قتلگاه، بلکه در درون خانه خویش. از آن لحظه که به دعوت "ولید" حاکم مدینه، که از او بیعت طلب می کرد، "نه" گفت، این "نه"، طرد و نفی چیزی بود که در قبال آن، "شهادت" انتخاب شده است و از آن لحظه حسین شهید است.... شهادت جنگ نیست، رسالت است، سلاح نیست، پیام است. «دکتر علی شریعتی»
محمد صلی الله علیه و آله وسلم(شعری از د. ع . س .)
خرد آن پایه ندارد که برو پاى گذارى
بختیارى تو و بر مرکب اقبال سوارى
چون توان در تو رسیدن؟ به دویدن؟ به پریدن؟
نور پایى که چنین با دگران فاصله دارى
لیله القدر وصال تو چه فرخنده شبى بود
تا چه دیدى که چنین مستى و پرشور و شرارى
شعله در خرمن تاریکى تاریخ فکندى
چشم بیدار زمان بودى و خسبیده به غارى
از اشارات تو روشن شده چشمان بشارت
طرفه فانوسى و آویخته بر طرفه منارى
نه دل من طرب آلود نگاه و نفس توست
از نگاه و نفست حق به طرب آمده، آرى
به شفاخانه قانون تو افتاد نجاتم
کیمیایى است سعادت ز فتوحات تو جارى
اى غزلواره پایانى دیوان نبوت
حجت بالغه شاعرى حضرت بارى
دولتى! اختر اقبال بلندى که بخندى
رحمتى! سینه آبستن ابرى که ببارى
شاه شمشاد قدان خسرو شیرین دهنانى
کوثر خلد نشان سدره ى معراج تبارى
مژده یى اختر سعدى جرسى نعره ى رعدى
آفتابى، سحرى، خنده صبح شب تارى
یوسفستان جمالى هنرستان خیالى
شکرستان وصالى ز شکر شور برآرى
روح عشقى، هنرى خمر خرابات طهورى
نفحات شب قدرى نفس سبز بهارى
همه اقطار گرفتى، همه آفاق گشودى
به جهادى و مدادى و کتابى و شعارى
توسن تجربه، اى فاتح آفاق تجرد
در شب واقعه راندى ز مدارى به مدارى
ز سوادى به خیالى، ز خیالى به هلالى
پاى پر آبله جبریل و تو چالاک سوارى
بال در بال ملائک به تماشاى رسولان
طائر گلشن قدسى تو و خود عین مطارى
به تجمل بگذشتى به جلالت بنشستى
بر چنان خوان کریمى و چنان خیل کبارى
میهمان حرم ستر و عفاف ملکوتى
در تماشاگه رازى و تماشاگر یارى
با ظلومان و جهولان و منوعان و جزوعان
مهربان باش چو بر حمل امانت بگمارى
تو بر ارکان شریعت نزدى سقف معیشت
سیر چشمى تو، رسالت ز تجارت نشمارى
به خدایى که تو را شاهد سوگند قلم کرد
که حریفان قلم را به فقیهان نسپارى...
منار آشنائی(شعری از د.ع.س)
خستهء خاکم وگر بر آسمان آرمانم
تخته بند غفلتم ور خود
به معنی رازدانم
هین قفس برگیرتا این نفس باقی است ما را
ا
ین یقین سینه سوزم بس
که در حبس گمانم
خاک ما را خرم از لبخند باران خیز خود
کن
بین که خاری خسته جان
از خنجر خشم خزانم
بر منار آشنائی ها نمی سوزد
چراغی
آتش اندر تیرگی افتد که
آتش زد به جانم
ای بهار عاشقی گرمای تابستانیت
کو؟
که خزان گرد زمستان
خیمه زد بر آشیانم
به کجای این شب آویزم قبای ژنده
ام را؟
آفتابی، اختری، ماهی
نمی پرسد نشانم؟
سینه مالامال درد است ای
دریغا غمگساری
دل ز تنهائی به جان آمد
خدا را دلستانم
از نگاه شور دیوان تلخم ای
شیرین وزین پس
شعر خود را در شراب چشم
هایت می نشانم
در نگارستان معنا صد
عبارت می نگارم
کز شبستان نگاهت یک
اشارت واستانم
نور نابت نوش بادا ای
دهان سبز بستان
من چه بی برگم که عمری
در تمنای دهانم
نازنینا هل که بر نامت
نماز آریم اکنون
شکر نعمت را که فردا در
سرایت میهمانم
خرمن شب با دلیری های
شبگیران چه سنجد
باش گو تا برق غیرت
برجهد از دیدگانم
شمع خاموشم صبور از شمع
خاموشان نشینم
ای سکوت خلوت کروبیان
چونت بخوانم؟
بوی جنون (شعری از دکتر علی شریعتی)
از دیده به جای اشک خون می آید
دل خون شد و از دیده برون می آید
دل خون شد از این غصه که از قصهء عشق
می دید که آهنگ فسون می آید
می رفت و دو چشم انتظارم بر راه
کان عمر که رفت باز چون می آید
با لاله که گفت حال ما را که چنین
دلسوخته و غرقه به خون می آید
کوتاه کن این قصهء جانسوز ای شمع
کز صحبت تو بوی جنون می آید
معبد (قسمت سوم)
. . .و من شبح آوارهء شب بودم و آنگاه که شب ردای سیاهش را بر همه جا می گسترد و هر جنبنده ای در زیر سایه مهیب آن از هراس آرام می گرفت و جهان از وحشت شب خاموش می شد و من سنگینی و خصومت و سنگدلی شب را بر سینه روحم بسختی احساس می کردم و از اندوه بی طاقت می شدم و دلم سخت می گرفت – در زیر سایه های موهوم دیواره های هول انگیز ویرانه ها و برج های خاموش و متروک بیراهه ها و بستر تاریک و ناپیدای رودخانه های خشک و دامنه سیاه صخره های مهیبی که از نهانگاه شب سر برداشته بودند ، آوای محزون خویش را زیر لب زمزمه می کردم ؛ آهسته ، آنچنانکه گوش های زشت شب نشنوند ؛ نرم ، آنچنانکه آنها که در دامن شب به خوابی خوش فرو رفته اند بیدار نگردند . آوایم چنان غریب و حسرت آلود و هراسان بود که به ترانه غمگین دختری تنها می مانست که در خانه ای دورافتاده ی خویش در قلب باغستانی خلوت کنار پنجره ی نیمه باز اتاقش نشسته است و می خواند و چشم براه کسی است که هرگز نخواهد آمد.
آوای محزون و نومید من باز ، همچون نوای نی افسونگری که از هر سو ماران افسون شده را از نهانگاهها بیرون کشد و بسوی خود خواند ، اشباح را از کمینگاههای خویش – که از هر چشمی پنهان بود – بیرون می آورد و همگی با لبهای خاموش و چهره های ناپیدا و سایه های لرزان ، گرد من حلقه می زدند و مرا ، همانند خدائی که فرشتگانش را فرا خواند ، در میان می گرفتند و ، چنان خاموش ، غرق ترانه های عاشقانه ی من در ستایش روز بودند و چنان در عمق آوای لطیف من که همچون نخستین پیام ملکوتی وحی در دل پیغمبری امی ، در جان تیرة شب حلول می کرد ، محو می شدند و از جذبه خلسه آمیز آن مست و گیج می گشتند که شب را فراموش می کردند و بر لبهای کبود من چنان خیره می ماندند که من ، در عمق چشمان مرطوب و غمگینشان ، می دیدم که آن را همچون لبهای افق می یابند که آوای من در مدح خورشید – همانند نخستین شعاعهای سپیده دمی که از طلوعی نزدیک خبر می دهند – از ورای آن سر می زند ؛ و من که تماشای این چشمها را تحمل نمی توانستم کرد ، من که تاب دیدن چشمی را که در چشم من می گرید ندارم ، چنان پریشان می شدم که پلکهایم را از درد بر هم می فشردم و همچون سایه هراسانی ، در دل شب می گریختم و اشباح دیگر نیز – همچون دسته ای از پرندگانی که ناگهان از دل درختی پر شاخ و برگ به هر سو ، در آسمان تیره شامگاهان پر کشند و ناپدید گردند – پراکنده می شدند و در نهانگاههای اسرار آمیز خویش پنهان می شدند و در تنهائی افسردة خویش ، ترانه هائی که از من شنیده بودند ، با آوای غربت آمیز و غمگین من، زیر لب با خویش زمزمه می کردند. . . . ادامه دارد